سلامت دندان

ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی دندان ابزاری برای نگه داشتن دندانها در جای خود و جلوگیری از حرکت کردن آنهاست. نگهدارنده ارتودنسی ثابت معمولا پس از در آوردن براکت ارتودنسی از دهان، به دندانها چسبانده میشود تا تمام وقت کار کند و از دستاوردهای درمان ارتودنسی شما محافظت نماید.

هنگامی که دندانها حرکت داده میشوند و به وضعیت جدیدی میرسند، استخوان و بافتهای رشته ای متصل کننده دندان به استخوان که رباط پریودنتال نام دارد و همچنین عضله های اطراف دندان نیاز به فرصت دارند تا با وضعیت جدید سازگار شوند و به تعادل برسند. بنابراین باید در این مدت، دندانها به طریقی در جای خود نگه داشته شوند. نگهدارنده دو نوع ثابت و غیر ثابت یا متحرک دارد. همیشه ارتودنتیستها با پایبندی بیمار به استفاده از نگهدارنده غیر ثابت مشکل دارند. بیماران و به خصوص کودکان معمولا درست از وسیله دهانی غیر ثابت استفاده نمیکنند و دائم آن را در می آورند. این کار نتایج درمان را به خطر می اندازد. به همین علت بسیاری از ارتودنتیستها از نگهدارنده ثابت استفاده میکنند تا مرحله حفظ نتایج درمان ارتودنسی وابسته به همکاری بیمار نباشد. این نوع ریتینر در فک پایین در واقع یک سیم استیل تابیده است که با چسب مخصوص به سطح پشتی دندانهای جلویی تا نیش چسبانده میشود.

سیم نگهدارنده ارتودنسی ثابت چگونه وصل میشود؟

برای بیمارانی که الگوی اسکلتی عمودی دارند، سیم استیل تابیده از دندان نیش سمت راست تا دندان نیش سمت چپ کشیده میشود اما در افرادی که الگوی نرمال و افقی دارند این سیم از دندان آسیاب کوچک اول یک طرف دهان تا طرف دیگر، چسبانده میشود.

طراحی چسباندن سیم از دندان آسیاب کوچک اول راست تا همین دندان در سمت چپ، باعث میشود بخش جلوی دهان به بخش عقب دهان گره خورده و به هم مرتبط شوند در نتیجه از بازگشت دندانها به اوربایت شدید (جلو آمدن بیش از حد دندانهای جلویی بالایی) جلوگیری میشود. چسباندن سیم ریتینر از نیش تا نیش، باعث میشود دندانهای جلویی و نیش در اوپن بایت (به هم نرسیدن دندانهای جلویی در هنگام بسته بودن فکها) تمایل اندکی به بیرون زدن بیشتر از لثه، داشته باشند. در همه موارد تک تک دندانهای محدوده ریتینر، به سیم چسبانده میشوند.

وصل کردن همه دندانهای جلو به سیم باعث میشود بتوان به مدت طولانی دندانها را در جای خود نگه داشته و ارزیابی کرد. اگر تنها دندانهای نیش به سیم وصل باشند، در صورتی که به هر دلیلی چسب بین دندان و سیم باز شود و بیمار فورا برای چسباندن مجدد آن مراجعه نکند، بقیه اتصال سیم نیز جدا میشود و ممکن است بیمار آن را تصادفا ببلعد یا استنشاق کند اما اتصال سیم به همه دندانهای جلویی نیش تا نیش، از بروز چنین حادثه ای جلوگیری میکند. از طرف دیگر، تنها چسبانده دو دندان نیش (یا آسیاب کوچک) در طرفین محدوده مورد نظر باعث نمیشود از چرخش یا حرکت دندانهای بین این دو، جلوگیری شود. بهترین راه چسباندن سیم به همه دندانهای محدوده مورد نظر (جلوی دهان) می باشد.

بر خلاف براکت که هر چهار تا هشت هفته یک بار باید به ارتودنتیست مراجعه میکردید، در مورد ریتینر معمولا هر سه تا شش ماه یک بار کافیست.

نکات مهم پیش از انتخاب نوع نگهدارنده ارتودنسی

پیش از دراوردن براکت و تعیین نوع نگهدارنده، باید سابقه پزشکی و دندانپزشکی بیمار مرور شود. باید مشخص شود بیمار میتواند بهداشت دهان را رعایت کند. باید اطمینان حاصل شود بیمار مشکل پزشکی جدی ندارد. روش صحیح مسواک زدن و نخ دندان کشیدن باید به بیمار آموزش داده شود. بیمار باید مسئولیت مراقبت از ریتینر را بر عهده بگیرد و از مصرف زیاد خوراکیهای شیرین و عاداتی مانند جویدن ناخن، جویدن مداد و خوردن یخ پرهیز نماید. همچنین بیمار باید بداند در صورت بروز هر گونه مشکلی در نگهدارنده ارتودنسی (مثلا شل شدن یا جدا شدن آن) باید فورا با ارتودنتیست تماس بگیرد. توجه به هزینه درمان ارتودنسی نیز امری ضروری است.

منبع : مجله ارتودنسی دندان

ریتینر یا نگهدارنده ارتودنسی دندان ابزاری برای نگه داشتن دندانها در جای خود و جلوگیری از حرکت کردن آنهاست. نگهدارنده ارتودنسی ثابت معمولا پس از در آوردن براکت ارتودنسی از دهان، به دندانها چسبانده میشود تا تمام وقت کار کند و از دستاوردهای درمان ارتودنسی شما محافظت نماید.

هنگامی که دندانها حرکت داده میشوند و به وضعیت جدیدی میرسند، استخوان و بافتهای رشته ای متصل کننده دندان به استخوان که رباط پریودنتال نام دارد و همچنین عضله های اطراف دندان نیاز به فرصت دارند تا با وضعیت جدید سازگار شوند و به تعادل برسند. بنابراین باید در این مدت، دندانها به طریقی در جای خود نگه داشته شوند. نگهدارنده دو نوع ثابت و غیر ثابت یا متحرک دارد. همیشه ارتودنتیستها با پایبندی بیمار به استفاده از نگهدارنده غیر ثابت مشکل دارند. بیماران و به خصوص کودکان معمولا درست از وسیله دهانی غیر ثابت استفاده نمیکنند و دائم آن را در می آورند. این کار نتایج درمان را به خطر می اندازد. به همین علت بسیاری از ارتودنتیستها از نگهدارنده ثابت استفاده میکنند تا مرحله حفظ نتایج درمان ارتودنسی وابسته به همکاری بیمار نباشد. این نوع ریتینر در فک پایین در واقع یک سیم استیل تابیده است که با چسب مخصوص به سطح پشتی دندانهای جلویی تا نیش چسبانده میشود.

سیم نگهدارنده ارتودنسی ثابت چگونه وصل میشود؟

برای بیمارانی که الگوی اسکلتی عمودی دارند، سیم استیل تابیده از دندان نیش سمت راست تا دندان نیش سمت چپ کشیده میشود اما در افرادی که الگوی نرمال و افقی دارند این سیم از دندان آسیاب کوچک اول یک طرف دهان تا طرف دیگر، چسبانده میشود.

طراحی چسباندن سیم از دندان آسیاب کوچک اول راست تا همین دندان در سمت چپ، باعث میشود بخش جلوی دهان به بخش عقب دهان گره خورده و به هم مرتبط شوند در نتیجه از بازگشت دندانها به اوربایت شدید (جلو آمدن بیش از حد دندانهای جلویی بالایی) جلوگیری میشود. چسباندن سیم ریتینر از نیش تا نیش، باعث میشود دندانهای جلویی و نیش در اوپن بایت (به هم نرسیدن دندانهای جلویی در هنگام بسته بودن فکها) تمایل اندکی به بیرون زدن بیشتر از لثه، داشته باشند. در همه موارد تک تک دندانهای محدوده ریتینر، به سیم چسبانده میشوند.

وصل کردن همه دندانهای جلو به سیم باعث میشود بتوان به مدت طولانی دندانها را در جای خود نگه داشته و ارزیابی کرد. اگر تنها دندانهای نیش به سیم وصل باشند، در صورتی که به هر دلیلی چسب بین دندان و سیم باز شود و بیمار فورا برای چسباندن مجدد آن مراجعه نکند، بقیه اتصال سیم نیز جدا میشود و ممکن است بیمار آن را تصادفا ببلعد یا استنشاق کند اما اتصال سیم به همه دندانهای جلویی نیش تا نیش، از بروز چنین حادثه ای جلوگیری میکند. از طرف دیگر، تنها چسبانده دو دندان نیش (یا آسیاب کوچک) در طرفین محدوده مورد نظر باعث نمیشود از چرخش یا حرکت دندانهای بین این دو، جلوگیری شود. بهترین راه چسباندن سیم به همه دندانهای محدوده مورد نظر (جلوی دهان) می باشد.

بر خلاف براکت که هر چهار تا هشت هفته یک بار باید به ارتودنتیست مراجعه میکردید، در مورد ریتینر معمولا هر سه تا شش ماه یک بار کافیست.

نکات مهم پیش از انتخاب نوع نگهدارنده ارتودنسی

پیش از دراوردن براکت و تعیین نوع نگهدارنده، باید سابقه پزشکی و دندانپزشکی بیمار مرور شود. باید مشخص شود بیمار میتواند بهداشت دهان را رعایت کند. باید اطمینان حاصل شود بیمار مشکل پزشکی جدی ندارد. روش صحیح مسواک زدن و نخ دندان کشیدن باید به بیمار آموزش داده شود. بیمار باید مسئولیت مراقبت از ریتینر را بر عهده بگیرد و از مصرف زیاد خوراکیهای شیرین و عاداتی مانند جویدن ناخن، جویدن مداد و خوردن یخ پرهیز نماید. همچنین بیمار باید بداند در صورت بروز هر گونه مشکلی در نگهدارنده ارتودنسی (مثلا شل شدن یا جدا شدن آن) باید فورا با ارتودنتیست تماس بگیرد. توجه به هزینه درمان ارتودنسی نیز امری ضروری است.

منبع : مجله ارتودنسی دندان